Jerzy Grosman urodził się 15 października 1934 roku we wsi Huszczka Duża w powiecie zamojskim. Ojciec jego był rzemieślnikiem – rymarzem, matka prowadziła gospodarstwo domowe.
Ukończył Szkołę Podstawową w Grabowcu (1951), a następnie pięcioletnie Liceum Sztuk Plastycznych w Zamościu (1956). Do Chełma przybył wraz z rodzicami w 1953 roku. Tutaj, po odbyciu zasadniczej służby wojskowej w Lidzbarku Warmińskim, podjął pracę w Wydziale Kultury Prezydium Powiatowej Rady Narodowej na stanowisku inspektora, a następnie w Powiatowym Domu Kultury w Chełmie, pełnił funkcję kierownika Działu Artystycznego. W latach 1972-1977 studiował pedagogikę kulturalno-oświatową na UMCS w Lublinie. Od 1975 do 1995 roku (do emerytury) pracował w Urzędzie Miasta jako kierownik Wydziału Oświaty, Kultury i Kultury Fizycznej, zaś po reorganizacji wydziału jako inspektor do spraw oświaty, kultury i kultury fizycznej.
Założył Chełmski Klub Plastyków Amatorów.
W latach 1958-1981 był aktorem amatorem, charakteryzatorem, scenarzystą i scenografem Teatru Ziemi Chełmskiej. Debiutował jako aktor w spektaklu: SublokatorkaAdama Grzymały-Siedleckiego, w reżyserii Kazimiery Pierackiej. Grał w sztukach: BurzaAleksandra Ostrowskiego, Ciężkie czasy Michała Bałuckiego w reż. K. Pierackiej, Babcia i wnuczek czyli noc cudówwg Konstantego Ildefonsa Gałczyńskiego, w reż. Roberta Rogowskiego, DyliżansAleksandra Fredry, w reż. K. Pierackiej, Wieczór trzech KróliWilliama Szekspira w reż. Zygmunta Foka, (scenografia Jerzy Torończyk) oraz w programie satyryczno-kabaretowymRififi czyli dyrdymałki chełmskie pióra Krystyny Drzewińskiej, w reż. i scenografii Wacława Rzączyńskiego. Był autorem projektów i wykonawcą scenografii teatralnych do sztuk, reżyserowanych przez: Aleksandra Chwedczuka, K. Pieracką, Roberta Rogowskiego, Janusza Barańskiego, Czesława Dopieralskiego, takich jak: KrzysztofKrystyny Salaburskiej, Lekarz mimo woliMoliera (reż. Z. Besert, muzyka R. Schreiter), SublokatorkaA. Grzymały-Siedleckiego, Babcia i wnuczek czyli noc cudów wg K. I. Gałczyńskiego, Kobieta, wino, dancing Stefana Kiedrzyńskiego, Pierwsze kroki Leona Pasternaka, Nocna opowieść Krzysztofa Choińskiego, W czepku urodzona, Dekreti MistrzZdzisława Skowrońskiego, Anioł na dworcu Jarosława Abramowa, ZemstaA. Fredry, Poczta się nie myli Stanisława Tyma, Zapomnieć o Herostratesie Grigorija Gorina oraz współwykonawcą scenografii do spektakli: ZnajdaRomana Niewiarowicza, BurzaA. Ostrowskiego, (wraz z Waldemarem Uzdowskim), Marchoł tRomana Brandstaettera, (wspólnie z Zofią Bodakowską). W 1960 roku zorganizował w Chełmie – jedne z pierwszych w woj. lubelskim – pokazowe „Dni miejscowości”, które stały się wzorem do naśladowania dla innych miast. Organizował w Chełmie Amatorski Klub Filmowy „Miś” wraz z Władysławem Mroczko, Tadeuszem Ścibiorem, Zofią Winiarską, Alojzym Kuśmierczykiem, S. Fitułą, B. Szyszkowskim, Robertem Rogowskim, Albinem Kuczyńskim. Od 1969 roku był instruktorem I kategorii w zakresie specjalizacji plastycznej, przyznanej przez Ministerstwo Kultury i Sztuki.
Brał udział w plenerach artystycznych: w Krościenku, Jarosławiu, Bystrzycy Kłodzkiej, Płocku, Majdanie koło Wojsławic, Krasnobrodzie, w Okunince nad Jeziorem Białym, Olszance i Suścu. Był współorganizatorem „I Wojewódzkiego przeglądu plastyki amatorskiej i twórczości ludowej województwa chełmskiego” w WDK w Chełmie, przygotowanego przez Wydział Kultury i Sztuki Urzędu Wojewódzkiego w Chełmie w 1977 roku. W latach 1961-2012 jego twórczość prezentowana była na 18 wystawach indywidualnych: w Chełmie, Dubecznie, Hańsku oraz 13 zbiorowych: w Płocku, Lublinie, Bystrzycy Kłodzkiej, Zamościu, Puławach.
Akwarele, rysunki i grafiki związane z architekturą i pejzażem Chełma reprodukowane były w czasopismach: Ziemia Chełmska, Kresy. Tygodnik Chełmski, Wieści Chełmskie, Egeria, a także w innych wydawnictwach: Roczniku Chełmskim, Chełm w poezji.
Jego prace znajdują się w zbiorach prywatnych oraz muzealnych. Artysta przekazał do kolekcji Muzeum w Chełmie ponad 100 swoich dzieł, w tym: akwarele, rysunki, grafiki, obrazy olejne oraz ekslibrisy. Jerzy Grosman jest autorem realistycznych pejzaży i portretów, tworzonych z natury oraz kompozycji z wyobraźni. Na wystawę – zorganizowaną w salach konferencyjnych Urzędu Miasta Chełm – wybrane zostały barwne panoramy Chełma wykonane akwarelą oraz czarno-białe kompozycje z lat siedemdziesiątych XX wieku ( rysunki kreślone dynamicznie świecą i nakładanym pędzlem czarnym tuszem) z cyklu Chełm, ukazujące charakterystyczne zabytki architektury i zaułki miasta, w których autor posługiwał się syntetyczną formą i linearnym konturem. Są wśród nich: Fasada Katedry Narodzenia Najświętszej Marii Panny, Dzwonnica, Brama Uściługska, Brama do kościoła oo. franciszkanów (zwana Bramą Reformacką), Schody do ulicy Uściługskiej oraz inne motywy architektury miasta i chełmskich cmentarzy.
Eksponowane są także czarno-białe impresje : Oko w oko, Wygnańcy, Sen o zwycięstwie(1981), Na pomoc, Eksplozja, w których artysta podjął próbę wydobycia obrazu z przestrzeni samoistnie wyłaniających się kształtów poprzez lawowanie tuszem – a ostatecznie dopełnionej oszczędnie kreską i własnym skojarzeniem.
Na niewielkiej powierzchni skoncentrowane zostały silne wrażenia, a zredukowana do czerni i bieli specyfika obrazowania pozwoliła na ekspresyjne wydobycie waloru, a tym samym uchwycenie głębi wyrażanej myśli, fantazji, wizji artysty. Roztapianie kształtów – umiejętność notowania wrażeń plamą i kilkoma kreskami, trudna do uchwycenia ulotność zjawiska – cechuje prace z tego cyklu. Taka oszczędność środków wyrazu i trafność w syntetycznym oddaniu kształtu, skala motywów przedstawianych w kompozycjach unaoczniają, że artysta nie mówiąc wszystkiego, pozostawia wyobraźni widza wolność uzupełnienia, poprzez odczucie, podanego mu sugestywnie motywu.
Zostały przedstawione również prace, w których autor poszukiwał własnych środków wyrazu, posługiwał się formą syntetyczną i linearnym konturem, takie jak: Ukochani(1970), Zadumane(1970), Pochód skazańców (1971), Szał, Dżokejeoraz zgeometryzowane kompozycje z lat sześćdziesiątych: W kaplicy, Gracze, Towarzystwo, Kelnereczka, Profesor, Baletnice, Na plaży, Tancerka, z lat pięćdziesiątych realistyczne portrety rysowane węglem: Staruszka, Staruszka z laską, Koleżanka, a także pejzaże wykonane podczas plenerów artystycznych: Przystań na Wiśle, Panorama Płocka (1963), Białe Jezioro koło Włodawy – Domki, Białe Jezioro – Żaglówki przy skoczni.